τηνικάδε

Α

επίρρ.

1. τότε ακριβώς («τηνικάδε πιστεύσαντες τοῑς λεγομένοις παρέδοσαν τήν πόλιν», Πολ.)

2. τέτοια ώρα, τόσο νωρίς («τί τηνικάδε ἀφῑξαι, ὦ Κρίτων, ἤ οὐ πρῴ ἔτι ἐστίν;» Πλάτ.)

3. τέτοια ώρα ή τέτοια εποχή (α. «αὔριον τηνικάδε», Αιλ.

β. «τηνικάδε τοῡ καιροῡ», Αιλ.)

4. φρ. «ὁρῶν τηνικάδε» — όταν είδε (Πολ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < τηνίκα + δεικτικό εγκλιτικό μόριο δε* (Ι), πρβλ. ἐνθά-δε].